Funerair erfgoed, de herinnering aan de dood. Welke gebeurtenissen in de geschiedenis zijn belangrijk geweest in onze omgang met het sterven van de mens? En welke sporen zien we daarvan terug in onze omgeving? De ‘Canon van het Nederlands Funerair Erfgoed’ geeft kort en bondig inzicht in hoe Nederlanders door de eeuwen heen hun doden hebben begraven.

De begraafplaats bij ons om de hoek past in een traditie die eeuwen teruggaat en is een waardevolle bron van kennis. In deze canon wordt aandacht besteed aan hoogtepunten, maar ook aan de veranderingen in onze omgang met de dood. Het laat zien dat het geloof lang de plek bepaalde waar begraven werd, maar ook hoe door een toenemende individualisering langzaamaan het landschap van de dood aan het veranderen is. Wat brengt ons de toekomst?

* Utrecht 26 december 1914 - † Arnhem 9 november 1951

Voor de Tweede Wereldoorlog kreeg Crone enige bekendheid met zijn werk, onder andere met de novelle Gymnasium en liefde dat in 1936 verscheen. Het bleek de aanvang van een moeizame carrière als schrijver die zijn droevige verhalen over het algemeen situeerde in de stad Utrecht.

Iedere onderzoeker doet wel eens een toevallige vondst. Soms heeft die vondst helemaal niets te maken met het doel van je onderzoek. Zo viel mijn oog op een negentiende-eeuwse overlijdensakte. Op 21 maart 1846 verscheen Sijtze Brouwer (1809-1871), genees- heel- en vroedmeester te Bergum, op het gemeentehuis van Tietjerksteradeel.

De man met twee namen

In Appelscha, op begraafplaats Oosterse Es, liggen enkele vondelingen begraven waar een verhaal aan te wijden is. De begraafplaats, ten zuiden van het dorp, werd in 1869 aangelegd. Maar sommige personen die er begraven liggen, verhalen van gebeurtenissen uit het begin van de negentiende eeuw.