29 en 30 november is de website Dodenakkers.nl off-line i.v.m. onderhoud.

De afgelopen jaren zijn er door voorgaande technische installaties kleine problemen ontstaan en die laten we nu oplossen :-)

Wij blij en jullie als gebruikers hopen wij ook!

* 1887 - † 1972

Haar optreden als predikant bracht veel mensen op de been in de kerken waarin ze voorging. Een vrouw als predikant was een hele bijzonderheid in het begin van de twintigste eeuw. Naast theologische bezwaren tegen de vrouw in het ambt van predikant, waren er volgens de tegenstanders ook praktische bezwaren. Ze zou fysiek niet sterk genoeg zijn om een kerkelijke gemeente te leiden en ze zou een te gering stemvolume bezitten om te kunnen preken.

Door de industriële ontwikkeling van Veenendaal liep het inwonertal begin twintigste eeuw snel op. In 1880 telde Stichts Veenendaal 4.148 inwoners, terwijl dat in 1910 al opgelopen was tot 6.140. In het Gelderse deel van Veenendaal ging de groei ook hard en de verwachting was niet dat de aantallen zouden stabiliseren. De algemene begraafplaats uit 1829 dreigde niet alleen snel vol te raken, ook de bebouwing rukte snel op. Uitbreiding ter plekke was niet meer mogelijk en bovendien niet wenselijk, zodat de gemeente op zoek moest naar een geschikte plek voor een nieuwe begraafplaats.

Elf jaar lang mocht ik voor De Begraafplaats, het ledenblad van de LOB, ‘’bekende en minder bekende Nederlanders’’ interviewen over hun begraafplaatsgevoel. De interviews maken duidelijk op hoeveel verschillende manieren begraafplaatsen een bijzondere plek in het leven van mensen innemen. Niet in de laatste plaats als plek van liefde. Dit was het laatste jaar en deze maand verschijnt een bundeling met een keuze uit die interviews. Het blad verschijnt zes keer per jaar. Elf keer zes is zesenzestig. Zesenzestig gesprekken die ik bij voorkeur hield op de meest aangewezen plek: een begraafplaats. Hier komt, zo ervaarde ik, een gesprek al snel tot de kern. De geïnterviewden kozen ‘’hun’’ begraafplaats en zo leerde ik tot mijn grote plezier veel Nederlandse begraafplaatsen kennen.

Sinds 2009 interviewt Anna Kroon bekende en onbekende Nederlanders voor de rubriek ‘Het begraafplaatsgevoel van…’ in het tijdschrift De Begraafplaats, een uitgave van de Landelijke Organisatie van Begraafplaatsen (LOB). Dit ledenblad staat weliswaar ook open voor andere abonnees, maar het bereik van deze rubriek bleef al die tijd vooral beperkt tot beheerders, medewerkers, bestuurders, beleidsmakers en vakidioten (in de meest positieve zin). Daarom is het leuk dat met de bundel van Stichting Eindelijk een selectie van 38 interviews voor een groter publiek te lezen is.

* Amsterdam, 20 december 1851 – † Amsterdam 23 december 1918

Een van de fraaiste grafmonumenten in Nederland is zonder meer dat voor Thérèse van Duyl-Schwartze op De Nieuwe Ooster in Amsterdam. Het monument roept bij menig beschouwer gevoelens van verwondering op over de schoonheid ervan en dat is waarschijnlijk precies wat de maakster erin heeft willen leggen. Die maakster was de zus van Thérèse, Georgine Schwartze. Thérèse was zelf een nationaal bekend portrettiste die grote faam genoot in haar tijd.

De langste weg door het dorp Dieren is de Harderwijkerweg. Het is tevens een druk begane weg met aan beide zijden woonwijken. Dagelijks passeren veel auto’s en fietsers op hun route een lange beukenhaag. Achter deze haag ligt het terrein van de eerste algemene begraafplaats van de gemeente Rheden, een rijksmonument, uit het jaar 1842.