Het oudste bestaanden Nederlandse ereveld is waarschijnlijk de voormalige militaire erebegraafplaats Peutjoet in Atjeh op het Indonesische eiland Sumatra. Deze begraafplaats werd aangelegd in 1874 ten tijde van de koloniale Atjeh-oorlog. Op de begraafplaats liggen naast ruim tweeduizend militairen ook hun familieleden begraven. Na de onafhankelijkheid van Indonesië deed Nederland afstand van deze begraafplaats.
Het oudste Nederlandse ereveld in Nederland zelf stamt uit de meidagen van 1940, het Militair Ereveld Grebbeberg. De begraafplaats werd echter niet aangelegd door het Nederlandse leger, maar door het Duitse leger. Direct na de Nederlandse capitulatie werd door hen op de Grebbeberg een begraafplaats ingericht voor zowel de Duitse als Nederlandse gesneuvelden, geheel conform het Verdrag van Genève uit 1929. Begin juni 1940 telde het ereveld ruim 380 Nederlandse graven en 260 Duitse graven.
De begraafplaats werd de eerste oorlogsjaren druk bezocht, vooral door familieleden, die vaak vanuit het hele land afreisden naar de Grebbeberg. Speciaal daarvoor werd in maart 1941 bij de begraafplaats een fietsenstalling en parkeerplaats gerealiseerd. Aanvankelijk was de poort van de begraafplaats gemaakt van berkenhout, zoals de prentbriefkaart laat zien. In 1942 werd een vergunning verleend om die poort te vervangen door een ingangshek met stenen pijlers. Tot dat moment was het voor de families ook toegestaan een eigen grafmonument te plaatsen, daarna zorgde het Departement van Defensie dat de graven die nog niet van een grafmonument voorzien waren van een uniforme grafsteen.
Na de oorlog werden de Duitse gesneuvelden overgebracht naar Ysselsteyn. Tegenwoordig liggen op het ereveld ruim 800 graven. Velen die gedurende de meidagen van 1940 elders in het land zijn gesneuveld, zijn de afgelopen jaren herbegraven op de Grebbeberg.
