"Ridder van Rappard is 32 jaar burgemeester geweest van Gorinchem (van 1939 tot 1972). Van Rappard was een markante figuur, niet alleen bekend in Gorinchem, maar ook landelijk. Vooral in de roerige jaren zestig weerde hij zich tegen moderne opvattingen en zeden via de kranten, radio en tv; hij genoot bekendheid als "fatsoensridder".
In 1978 werd hij gekozen als gemeenteraadslid. De viermansfractie van de lokale partij Stadsbelang (19,9% van de stemmen) voerde hij aan als fractievoorzitter. In die periode was ik fractievoorzitter voor de PvdA. Van 1978 tot 1986 hebben wij heel wat keren de degens gekruist. Ik deelde zijn opvattingen niet, maar heb wel genoten van zijn wijze van spreken. Ook vind ik het bijzonder dat hij tot nu de enige man in mijn leven is, die als hij mij tegenkwam, even zijn hoed lichtte.
Als raadslid heeft Van Rappard er voor gezorgd dat de gemeenteraad, alvorens te besluiten tot de aanleg van een nieuwe begraafplaats, op excursie is gegaan naar de gemeentelijke begraafplaats te Zoelen, waar Van Rappard van 1931 tot 1939 burgemeester was. De inrichting van deze begraafplaats heeft de gemeente geïnspireerd bij de ontwerpopdracht in 1986 aan Bureau Bakker en Bleeker voor de nieuwe begraafplaats de Haarhof (in 1992 in gebruik genomen).
Het grafmonument met wapen en opschrift "Semper Idem" van Van Rappard en zijn echtgenote Elisabeth barones van Hardenbroek van Lockhorst (1909-2000) bevindt zich op de in 1908 gerealiseerde uitbreiding van de Algemene Begraafplaats. Deze begraafplaats heeft de gemeente in 1829 aangelegd buiten de vesting Gorinchem aan de Willem de Vries Robbéweg. Bij elk bezoek aan deze begraafplaats zoek ik toch weer even het graf op van deze markante man."
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van december 2007
"Ik loop in de vroege voorjaarszon met mijn schoonvader over de begraafplaats. Er ligt nogal wat familie. We beginnen bij zijn ouders, daarna hun zeer jong overleden zoontje. Goed onderhouden allemaal, zoals te verwachten. Het zijn precieze mensen. Achteraan, in het oude gedeelte, ligt zijn grootmoeder. Een mooie eenvoudige kleine steen. Grootvader zou begraven zijn geweest op de Kruiskamp, een 'armenbegrafenis', aldus schoonvader. Het fijne weet hij er niet meer van.
{seog:disable}We maken een rondje, want als we dan toch hier zijn, kunnen we ook wel even langs die en die en daar wil hij ook nog even heen. We gaan via het bos, wat natuurlijk niet mag, naar het nieuwe gedeelte. 'Wist je dat hier het armengedeelte was?', vraagt hij. Hij laat het zien. Twee, drie kleine stenen per graf. Ja, dat moet wel goedkoper zijn. Was me eigenlijk nooit opgevallen, maar het ligt ook niet zo in de looproute. De graven zijn genummerd en allen hebben een 'D' boven het nummer op het paaltje staan. 'De D van diaconie', grapt hij.
Hij wil nog naar een vriend, die ligt hier vlakbij. Vandaag precies een jaar geleden overleden. Hij staat even stil, neigt zijn hoofd en slikt een paar keer. We gaan weer door naar het oudere gedeelte vooraan. Daar liggen nog twee broers en ook een zwager of drie. Ze zijn hier vaak geweest. 'Al weer tien jaar geleden, tjonge en dit alweer bijna 13 jaar…! Wat gaat de tijd toch snel.' Bij graf nummer honderd, een leeg graf, zegt hij plotseling: 'Deze is ook van mij. Zie maar wat jullie daarmee doen...'
Thuisgekomen moppert mijn schoonmoeder: 'Had je geen nette jas aan kunnen doen? Liepen er geen mensen?'. 'Niemand zei er wat van', meld ik vriendelijk. Hij knipoogt olijk."
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van november 2007
"Er bestaat voor mij meer dan één funeraire locatie in Nederland alwaar de belangstelling naar uitgaat, te weten die begraafplaatsen waar de militaire- en burgerslachtoffers rusten, van verschillende nationaliteit, omgekomen in WOI en WOII. Het speurwerk om over een overzichtelijk bezoekschema te beschikken, heeft jaren tijd gevergd. Inmiddels zijn vele begraafplaatsen in de provincies bezuiden de rivieren bezocht en ook een aantal provincies boven de rivieren.
Het valt op dat de graven van zowel militair als burger met de Nederlandse nationaliteit (in hoofdzaak WOII) op velerlei wijze worden verzorgd. Soms tot in de puntjes, en soms is het verval pijnlijk om te zien. In een aantal voorkomende aangetroffen situaties wordt contact opgenomen met de Oorlogsgravenstichting.
De soms aanwezige inscripties in steen kunnen meer verhalen dan een geschiedenisboek. Sedert een jaar of 17 bezoek ik de begraafplaatsen in Nederland en ook het lokale aanzien van een begraafplaats of kerkhof is opmerkelijk te noemen. De wijze waarop de mens tegen de dood aankijkt, is verschillend. Een begraafplaats of kerkhof kan een deprimerende indruk wekken, maar andersom is ook mogelijk."
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van oktober 2007
"Jaren geleden kozen we voor crematie na onze dood, mijn vrouw Jeannette en ik. De meeste begraafplaatsen waren verwaarloosde en saaie oorden. Het was nog in de tijd van het grote taboe op de dood. Toen raakten we steeds meer geïnteresseerd in de funeraire cultuur en veranderde ook onze houding ten aanzien van onze eigen lijkbezorging. We wilden een (graf)steentje gaan bijdragen aan de toekomstige funeraire cultuur op begraafplaatsen. Soms kwamen we op een begraafplaats, waar we ook wel zouden willen liggen, ook al was dat dan in de verre toekomst. Maar dat was ver van huis en dat wilden we onze (klein)kinderen niet aandoen.
Vlak bij huis in Eindhoven had de Stichting Catharinakerkhof inmiddels de verwaarloosde begraafplaats met dezelfde naam tot een funerair juweeltje opgeknapt. Daar hebben we een optie genomen op een prachtig plekje onder een oude beuk temidden van een grote variëteit aan graftekens. Een bevriend echtpaar rust al naast ons plekje, twee vrienden hebben een plaats tegenover ons uitgezocht en twee andere vrienden komen ook in de buurt liggen, als het zover is. 'Dan kan het ook later nog gezellig worden', zeggen we tegen elkaar.
Onze kleindochter voelt er zich ook thuis. Op Allerzielen gaan we 's avonds met haar in het donker naar de bijeenkomst met honderden kaarsjes op de graven. Dan steekt zij ook een kaarsje op en 'bidt' voor haar dode vriendje. Dat doet ze bij haar favoriete plek, het kindergraf van Rosa met z'n frutseltjes en knuffeltjes. Wij gaan regelmatig kijken op het Cathrien, maar die ene plek is eigenlijk ons minst favoriete plekje … als je begrijpt wat ik bedoel!"
Dit item verscheen in de nieuwsbrief van september 2007