In de 17de eeuw leidden goede weduwen een vroom en teruggetrokken leven. Slechte weduwen verleidden, misleidden, misbruikten hun macht en kapitaal en brachten met hun ongetemperde wellust de successie in gevaar. Zo althans wilden schrijvers van kluchten doen geloven. In werkelijkheid was deze beeldvorming natuurlijk veel te zwart-wit. De dood van een echtgenoot bezorgde vrouwen in de Gouden Eeuw een zelfstandige positie, maar betekende ook het einde van het volledige gezin, waarop de samenleving was ingericht.