Na het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie in 1853 werd bij aartsbisschoppelijk besluit per 31 december 1855 in Utrecht de nieuwe parochie van Onze Lieve Vrouw opgericht. Voor die tijd was de statie Buiten Wittevrouwen een van de vier staties buiten de stadswallen van Utrecht. De statie was weliswaar niet de grootste van de stad, maar bestreek een uitgebreid gebied, waarvan tot 1842 Zeist en tot 1894 De Bilt deel uitmaakten. Aanvankelijk werd er gekerkt in een schuur, maar vanaf 1759 in een nieuwgebouwde kerk aan de Biltstraat. In 1818 werd achter de kerk een eigen kerkhof in gebruik genomen, het eerste katholieke kerkhof van de stad na de Reformatie. Voorheen werden de katholieken in Utrecht met name begraven bij de Nicolaï- en Geertekerk.
Gemiste kansen maken dat we weinig weten over de ouderdom van de oorspronkelijke kerk en kerkhof van Baarlo. De eerste gemiste kans was in 1875 toen de middeleeuwse kerk werd afgebroken en er een nieuwe gebouwd werd naar ontwerp van Pierre Cuypers. Er werd nauwelijks onderzoek gedaan en veel oude grafstenen verdwenen onder de grond of werden kapot geslagen. Nadat in 1944 de kerk grondig vernield was door de Duitsers werd besloten een nieuwe kerk te bouwen. Wederom was er geen tijd of geld voor onderzoek. Maar Baarlo had een nieuwe kerk en zou ook al snel een nieuwe begraafplaats krijgen. Tijd om achterom te kijken naar het oude kerkhof was er niet. Dat gebeurde eigenlijk pas aan het eind van de twintigste eeuw.
In 1925 werd de congregatie van Medische Missiezusters, Society of Catholic Medical Missionaries of Medical Sisters Congregation (MMS), opgericht door de Oostenrijkse arts Anna Maria Dengel. In de jaren dertig sloot de eerste Nederlandse zich bij de Missiezusters aan en in 1939 werd een Nederlandse afdeling opgericht.
Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog telde Nederland tientallen oorlogsbegraafplaatsen, naast de vele graven op de gewone begraafplaatsen en de ontelbare veldgraven. Terwijl de oorlog nog voortduurde was de 611de Gravendienst Compagnie van het Amerikaanse 9e leger in november 1944 bij Margraten begonnen met het inrichten van een begraafplaats. Deze begraafplaats was echter niet de enige begraafplaats die door Amerikanen werd aangelegd in Nederland. Bij Son legde de 101st US Airborne Division een tijdelijke begraafplaats aan voor de slachtoffers die bij Operation Market Garden om het leven kwamen. Hetzelfde deed de 82nd US Airborne Division bij Molenhoek, Nijmegen. Op begraafplaats Son zouden 464 doden worden begraven en in Molenhoek 835 doden.
Vandaag de dag ligt de Joodse begraafplaats van Dordrecht nogal achteraf en moet je weten waar je zijn moet, anders vind je ‘m niet. Dit is echter niet de eerste Joodse begraafplaats in Dordrecht. De huidige dateert van 1871, maar in de binnenstad van Dordrecht zijn nog sporen te vinden van een begraafplaats die in 1738 in gebruik werd genomen.
In 1944 vonden er gesprekken plaats tussen de gemeente Terschelling en de vertegenwoordigende boswachter van Staatsbosbeheer over de aanleg van een nieuwe begraafplaats op grond van Staatsbosbeheer. In september 1944 antwoordde de boswachter dat hij positief stond tegenover het bestemmen van ruim 1 hectare bos tot begraafplaats. De locatie die de gemeente op het oog had betrof een bosperceel met naaldhout en een heuvelachtige ondergrond, direct naast het in 1942 aangelegde Engelse kerkhof, gelegen langs de Longway.
In het voorjaar van 2022 vertelde Ru van Wouter van Geurten dat hij een grafsteen had gevonden. Dat was gebeurd bij werkzaamheden in zijn tuin achter de voormalige dokterswoning aan de Dorpsstraat nummer 5. Bij de eerste aanblik leek het alleen niet direct op een grafsteen. Maar wat was het dan wel? Helaas bleek het moeilijk om er achter te komen wat het precies is. Zelfs de namen gaven wat moeilijkheden.
In 1878 werd in Baarlo een nieuwe kerk naar een ontwerp van Pierre Cuypers gewijd. Die kerk was gebouwd op de fundamenten van de voorganger, die te klein was geworden voor de groeiende katholieke geloofsgemeenschap van Baarlo. De nieuwe kerk was daarom groter dan de oude kerk en werd deels over de grafkelders in de kerk en de graven op het kerkhof heen gebouwd.
Van oudsher werd Nederweert omringd door een krans van vennen, waterplassen en uitgestrekte heidevelden. In het zuiden van de gemeente lagen de Roevenderpeel en het Schoorwater. De naam van dit gebied had in de oren van vele inwoners een sinistere bijklank. Daar vlakbij bevond zich in vroegere tijden immers de gemeentelijke executieplaats waar veroordeelde misdadigers ter dood werden gebracht.
De Begrafeniswet van 1869 schreef voor dat elke gemeente tenminste één algemene begraafplaats diende te hebben.[1] Sommige gemeenten kregen daarvoor tijdelijk ontheffing van Gedeputeerde Staten. Andere gemeenten, zoals in de provincie Utrecht de toenmalige gemeenten Vleuten, Haarzuilens en Oudenrijn, legden een gezamenlijke gemeentelijke begraafplaats aan. Tegen het eind van 1871 was door de gemeentebesturen van 41 gemeenten in Utrecht voldaan aan het wettelijke voorschrift. Van de 35 overige gemeenten, waaronder Hoogland, werd verwacht dat deze in de loop van 1872 een gemeentelijke begraafplaats in gebruik zouden nemen.