Bij de stèle van Ritzo Hoeve
(11 februari 1889 – 2 november 1912)
Ik was een jongeling
Van ruim 23 jaren,
Toen God mijn Ziel op riep
En ik van hier moest varen.
Ik was haar al tot vreugd
Maar ach dat kon niet baten
Ik moest van B. tot A,
De wereld vroeg verlaten.
Gij allen die om mij treuren
Wil doch niet voor mij schromen
Wand Jezus heeft gezecht,
Laat ze allen tot mij komen.
Ds. Jacob Nentjes (10-6-1818 - 16-1-1873)
predikant der Christelijke Gereformeerde Gemeente te Urk
Hier rust, hij, die een reeks
Van zesentwintig jaren,
Gods kerke heeft gediend,
Door ’t woord ons te verklaren.
Hij was een brandend licht,
’t Welk in den dienst verteerde,
Totdat hij in de schoot
Der aarde weder keerde.
Hij rust naar ’s Heeren woord.
In ’t graf als de slaapstede,
d’ Oprechten toebereid,
Geniet de volle vrede
Als ’t loon hem toegezegd.
Met al de hemelingen,
Die eeuwig voor den troon
Het driemaal heilig zingen.
Bij het grafmonument van Lucas Kruidhof (1856-1913)
Stil wilde hij trek-
ken in pelgrims
gewaad. Tot God
hem riep in Zijn
hemelschen staat;
Hier heeft hij ge=
dragen gewillig
zijn kruis, Maar
daar is zijn wo=
ning, hij had heim=
wee naar huis.
Boven in Sion
eindigt de smart.
Ja, naar dat Sion
smachtte zijn hart.
Frederika, Dieuwke, Baudina en Margaretha Westra
Twee zerken naast elkaar maken ons deelgenoot van het diepe verdriet dat ouders kan overkomen wanneer ze staan aan het graf van hun kinderen. Dit lot trof het echtpaar Westra-Fontein. Bovendien trof de moeder, Eva Westra- Fontein, in kort tijdsbestek ook nog het verlies van de vader, haar echtgenoot Hendrik Jans Westra in september 1831.
ACHT DOCHTERS DIE GODS GUNST MIJ GAF
NAM WEER ZIJN VADERHAND MIJ AF
DRIE RUSTEN ONDER DIT GESTEENT
DE MOEDER DIE ’T GEMIS BEWEENT
STAART NU VERBEIDEND OP DEN HEER
DAAR VINDT ZIJ EENS HAAR DOCHTERS WEER